13. feb, 2016

28 januari

Vandaag lekker uitgeslapen en daarna een ontbijtje gemaakt voor me zelf. Het blijft wel vreemd hoor dat John er nog steeds niet is. John sms'te of ik de medicijnen wilde gaan geven aan Ibu en even kijken of ze wat nodig had. Toen ik daar kwam zat er 1 van de zorg achter haar op het bed haar rug te masseren. Wel mooi om te zien dat ze zo om haar geven en zo veel extra doen buiten het gene waar ze voor zijn. Ze was nog steeds niet in orde en de dame van de zorg gaf aan dat we moesten overwegen om haar naar het ziekenhuis te doen. Toen ik zei dat we dat niet meer deden werd ze nijdig en zei ze dat we dan ruzie met haar kregen. Ik ben de kamer uitgelopen en geprobeerd uit te leggen dat we met Ibu afgesproken hebben dat ze niet meer naar het ziekenhuis hoeft als het echt niet anders gaat en dat we met medicijnen haar een zo goed mogelijk leefbaar leven te geven. Die meiden zijn gek op haar en willen haar niet kwijt. Het is er altijd gezellig, muziek keihard aan en ze mogen drinken en wat eten pakken. Het is grotendeels eigenbelang. Wij willen haar ook niet kwijt, maar weten dat Ibu het goed vind zo. Ze heeft geen makkelijk leven gehad en wat ze heel graag wil en ergens denk ik tegen beter weten in hoopt gebeurt toch niet meer. Dan is het goed. We hopen dat ze nog een poosje mee gaat maar moeten ook eerlijk naar ons zelf en haar zijn. Als zij niet meer naar het ziekenhuis wil dan proberen we dat in de this situatie voor haar te regelen. De collega van de zorg die er ook was was het met ons eens en zij kom al heel lang bij Ibu en weet hoe ze er over denkt. Ik heb de discussie maar gesloten want dat is het niet waard. Ibu is daarna uit bed gekomen en heb haar op de bank geïnstalleerd. Ik ben daarna mijn vader wezen halen om samen naar de kapper te gaan. Mijn vader gaat altijd eerst en dan gaat hij terug lopen. Dat gaat goed en belt ma altijd even als hij er is. Ik zei tegen Marja doe maar kort, haal de tondeuse er maar over heen. Het einde nadert van mij eens zo welige haardos. Terwijl we druk zitten te lullen schik ik me dood, dat was wel heel kort, maar ja niets aan te doen. Weer terug naar Dordrecht waar ik samen met John zou eten. Ibu had trek in Gado Gado van Rasa Senang, een Indische restaurant in Dordrecht. Daarna ben ik weer terug naar huis gegaan waar een kaart in de bus lag en ik het handschrift van Janny herkende. Shit denk ik, we hebben vandaag 15 jaar verkering en dat ben ik nu voor de eerste keer vergeten. Johnny even gebeld en hij was het ook vergeten. Heb je wat te vieren en dan zit je eenzaam en alleen op de bank. Lekker gaan slapen.