26. mei, 2018

23 mei

En dan is het alweer woensdag. Vandaag laatste daagje naar het kasteel in Ambacht. Dan zijn we klaar. Eerst wat zooi lossen op de zaak en spullen laden voor Sjef voor het ziekenhuis in Dort. Nog effe met Donald wat papieren doornemen en naar Sjef. Effe de boel bekeken en nog wat verf bij de groothandel halen en brengen en door naar Ambacht. Peter was al begonnen met de hekken terugplaatsen en na de koffie ben ik nog even het dak opgegaan met de glazenwasserslift om ene klacht van verleden jaar op te lossen. Rond de middag waren we klaar en na het eten de laatste steiger in het water afbreken. Waad pak aan en de plomp in. De laatste spullen in de auto en naar de zaak. Wat spullen eruit en de auto zit barstensvol, maar morgen gaat hij naar de garage voor reparatie. Lekker op tijd thuis, douchen en John was de medicijnen regelen voor Ibu en kwam ook naar huis. Omdat het richting Gouda altijd zo druk is zijn we gelijk op pad gegaan. We gaan naar een soort cabaretvoorstelling door 2 mannen met autisme over de humor van autisme. Waar de voorstelling gehouden wordt lag in een volksbuurtje. We zijn eerst de winkel van Sinkel doorsnuffelt en er was niet veel eten in de buurt te krijgen, dus wat makkelijks gehaald en in ene parkje op zitten eten. Omdat het nog vroeg was met de auto even richting het centrum en na een stukje rijden en wandeling gemaakt langs de historische haven. Wat een leuk stadje is het eigenlijk. Toch maar een keer terug voor een leuke stadswandeling. Ik was wel gesloopt, ben heel de dag al moe en teruggereden naar de locatie van de voorstelling. Daar lekker op een bankje zitten wachten tot het tijd was. Kaartjes gekocht en heel even met Janet gesproken die ik ken van de groep voor lotgenoten/ partners van. Wij hadden niet veel met elkaar en ik had niet zo’n zin om uitgebreid met haar te praten en je merkte dat zij ongemakkelijk was. Jantine herkende me nog van zo’n avond, zij is iets van therapeute en had ene lezing gegeven. Dat is wel een leuke meid, maar was erg druk. De voorstelling was, ja hoe zal ik het zeggen. Tam, erg langdradig en niet veel herkenbaar voor mij. Het was ook bloedheet in de kerk, en verschrikkelijke stoelen om op te zitten. John had het idee dat hij bij een kerkdienst van de EO was. Het was gebracht als zijnde cabaret, maar was meer een verhalen vertellen. Ik denk dat de basis goed is, maar dat er iets meer humor bij mocht. Je merk dat bij de NVA de nadruk meer op positief kijken naar autisme speelt en dat dit daar een voortvloeisel uit is. Maar knap dat de mannen op het podium staan en ook een paar leuke liedjes. Moe naar huis en thuis gelijk mijn mandje ingedoken. Ik was compleet af.