5. aug, 2018

4 augustus

Om zeven uur weer wakker en de boel opengooien. Kan het even doorwaaien. Vast de dag beginnen met een crackertje en een bak koffie en als om acht uur de bakker opengaat, verse broodjes halen en met john nog even ontbijten voordat hij het bed induikt. Vast een vracht spullen van De Kringen in de auto gegooid om die naar de nieuwe opslag te brengen. Dan kan ik stuk voor stuk de schuur op gaan ruimen en leeg gaan halen. Willem uit Gouda komt ook volgende week nog spullen lenen, dus alles kan nog niet mee. Vandaag is het Canalpride in Amsterdam. Het slotstuk van twee weken Gay Pride. Frans willem appte gisterenavond nog dat hij in Amsterdam was met zijn boot en dat ik altijd welkom was. Maar had de puf niet om die kant op te gaan. Volgend jaar maar weer. Wat boodschappen doen en het water loop al van je rug af. Wat is het toch smerig warm. Misschien maar eens gaan overwegen om in een klimaat te gaan wonen waar het niet warmer wordt dan 25 graden. Wat hou ik toch van het voor en het najaar. Of wat minder doen is ook een optie. Op de bank geploft, dat is nu de beste optie en Zomergasten van verleden week terugkijken. Ik heb al wat stukjes gezien. De eerste was met Romana Vrede, een actrice die ik verder niet kon. Wat een mooi mens is ze. Ze heeft ene zoon van 15 met autisme en hoe ze daar over praat, wat een verademing. Ze bekijk het ook van de positieve kant en zie de mooie dingen die autisme mee brengt. Dat is ook waar Gerda en ik elkaar in gevonden hebben. Het positieve ervan inzien. John heeft mede door zijn autisme mijn leven ook verandert. Mijn kijk op de mensen en het leven en vooral op mijzelf. Is positief verandert vind ik zelf door zijn kijk op alles. Een verademing om dus naar te kijken, en later van het weekend afkijken. John vond haar welbespraakt, ook weer zo’n mooie opmerking. Eerst André, Julia en Lucas ophalen en naar pa op bezoek. Jeanette zou ma ophalen en zien we elkaar daar. We kwamen boven en hij zeg, een bekent gezicht, maar wist niet wie we waren. Hij ging wel mee naar beneden om in de tuin koffie te drinken. Ondertussen waren ma en Jeanette met de andere lift naar boven blijkbaar en André ging koffie met appeltaart halen. Toen hij ma zag, begon hij gelijk te lachen. Hij wilde bij haar blijven toen ik hem boven wilde brengen voor het eten. Hij ging toch met mij mee en hem in de eetzaal afgeleverd. Veel te warm zeg hij en wilde weer mee. Even kennis gemaakt met Koosje, een vrijwilliger geloof ik. Ze zei, dan ben jij Marien, daar heeft hij het vaak ober. Nee, Cees, Marien wil al een paar jaar geen contact. Ja de realiteit gaat ook gewoon door. Toen ik zei dat hij moest blijven en ik naar huis ging, was het van, bonjour en liep hij de gang in. Het blijft moeilijk om hem zo te zien, maar het troost je dat hij behoorlijk meegaand is. Ergens ga ik me ook steeds meer realiseren wat een lieve man hij eigenlijk is. Dat zijn van die dingen die altijd normaal geweest zijn, Hij stond altijd voor ons klaar. Als er een stap gezet moest worden ten opzichte van mijn broers en zus, deden mijn ouders een stap terug. Maar nu vanuit een soort afstand, krijg je er steeds meer een ander beeld bij. Hij wordt zo kwetsbaar en dat is hij zeker nooit geweest. André, Julia en Lucas thuisgebracht en ze fijne vakantie gewenst. Ze gaan een weekje naar Valencia en Mick is vandaag met Marco en Diane meegegaan naar de camping. De auto omgeruild en spullen in de opslag wezen brengen. De eerste lichting is weg. Thuis nog wat boodschapjes gedaan en op de bank de Gaypride kijken. John kwam uit bed en mijn ogen vielen dicht. Even op bed gaan liggen en dat werd anderhalf uur. John ging ook liggen en ik de keuken in om Bami te maken en aardappelen voor te koken voor een tonijn salade. Het is afzien in de keuken. Het water loopt langs mijn rug. Het is net een sauna. John wakker maken en eten. De bami was erg lekker al zeg ik het zelf. John ging weer even liggen om voor te slapen en ben ik naar Bolnes gereden met een bak bami voor mijn moeder. Die was er erg blij mee. Gelijk een soft ijsje gehaald. Tante Lena zat er om een patatje te halen en even mee staan praten. Ome Jan zat in de auto te wachten en hij vroeg hoe het met ma ging. Ook hoe hij mijn vader altijd bewonderd heeft hoe hij met mijn moeder omging. Zoveel respect altijd voor haar gehad en haar, haar geloof laten belijden zoals ze het wilde en hij daar haar in steunde. Mooi om zo te horen en er zelf ook altijd zo naar gekeken. Saampjes met ma het ijsje op en zitten keuvelen. Terug naar huis en daar op de bank geploft. Zomergasten afkijken, en who, kom gelijk in een heftig fragment terecht. Het gaat over een toespraak van ene meisje die op een High school zit in een America waar een schietpartij geweest is met 14 doden kinderen. Tijdens een mars houdt ze een toespraak die 6 min en 20 sec duurt, maar na een intro en alle namen houdt ze haar mond om in stilte de 6.20 vol te maken. Tranen over haar wangen en het publiek, zoveel en geëmotioneerd. Zo mooi en moedig, dan hou ik het ook niet droog. Het was een mooie uitzending. Ik kon haar helemaal niet en de enige trikker waarom ik het opgenomen had was dat ze een zoon met autisme had. Maar zo mooi hoe ze naar het leven kijkt, van het asiel probleem in de Beverwaard en hou burgemeester Aboutaleb daar mee om ging tot de manier hoe ze naar autisme kijkt. Een genot om naar te kijken. John wakker maken en hij ging werken en ik nog even op de bank en dan mijn mandje in.

Iedereen is gekneed uit het zelfde deeg, maar niet gebakken in dezelfde oven.