10. nov, 2018

9 november

Ik heb heerlijk geslapen, wel voor de wekker wakker. Ik had hem een half uur later gezet. We gaan nu om half acht beginnen buiten. Het is dan zelfs nog een beetje donker. Om zeven uur slaat nergens op. Dan gaan de collega’s staan wachten tot het licht wordt. Dus met een bakkie op de bank rustig opstarten, naar Papendrecht waar Merlijn ook aan kwam fietsen en samen nog een bakkie gedaan. Vandaag een hoop aflakken hoop ik, het zou een mooie dag worden. Merlijn moest ook nog een opdracht voor school doen, dus tussendoor bespreken en hij lijken of het lukte. De dag vloog voorbij en we hebben meer gedaan dan ik gehoopt had. Ik was wel blij met Merlijn, alhoewel je wel kan zien met wie hij meestal meegestuurd wordt. Het is in de verf zetten wat hij doet. Maar hij pakt alle tips wel op, en ik zeg ook, je moet uit alles wat je leert je eigen stijl gaan ontwikkelen. Ik hoop dat ze beter met hem omgaan als de andere jongens. Hier kan echt een schilder uit komen. Ik zie me zelf wel een beetje in hem. Hij is 18 jaar, onschuldig, heel de dag lachen, gewoon een lief ventje. Om half vier heb ik hem, naar huis gestuurd en ben ik naar de zaak gegaan. Alleen Rob en Peter waren er. De papieren ingevuld, de vuile troep in de container gegooid en nog even een zitten ouwehoeren. Ik ging nog even uit mijn dak. Peter zei dat ik over een wek mijn agenda vrij moet houden om naar het kantoor van Kramer te gaan. Daar moet wat garantie werk opgeknapt worden. Dat is al voor de tweede keer. Ik ga niet, zei ik gelijk. Je moet zei hij, het is niet anders. Dat boek is voor mij dicht. Ik werk niet meer voor de oude klanten van vroeger. Ik zei, dan noem je het maar werk weigeren en ontsla je me maar. Je kan me alleen maar blij maken. Ik wil niet meer voor hun werken, zij niet meer met mij, er is veel gebeurt en ik heb daar de zwarte piet voor gekregen. Toen schrok hij een beetje, hij is daar zelf de oorzaak van, en dat gaat hij nu terugkrijgen. Twee jongens van de zaak hebben het daar toen door zijn doen overgenomen van ons, (de ouwe Wulp groep) en die hebben gezegd dat ik daar niet meer welkom ben. Ik was daar toen alleen maar blij mee, terwijl het wel zeer deed, dat je zo aan de kant gezet wordt door een klant waar je op jaarbasis bijna 6 à 7 maanden voor werkte over een 15 jaar. Kind aan huis bij de hele familie. Maar ik was ook heel veel gezeur kwijt en heb er mee gedeald. Die twee hebben er een zootje van gemaakt en moest er tocht weer van ons iemand het opknappen. Een jaar later weer en nu weer. De bedoeling is dat er twee schilders van de aannemer, (dat zijn oude schilders van ons, 1 van de 2 heeft dat werk ook geschilderd en daar is toen beklonken dat hij bij de aannemer ging werken) en twee van ons. Dan moet ik daar oud-collega’s gaan controleren. Ik zeg tegen Peter dat ik niet snapte dat hij zich zo laat naaien elke keer. Dit heeft iets met garantie te maken, maar dat is een dingetje bij de hoge heren. En Peter is daar een mooie speelbal in, want hij wil daar maar wat graag bij horen, maar valt elke keer op zijn neus. Dan moet jij maar ruilen met een ander werk. Dat zal mij een zorg zijn, dat is zijn taak om te regelen. Hij zit er wel mee in zijn maag. Zo, ik ben blij dat ik het gelijk gezegd heb, wat dat betreft heb ik wel weer wat bijgeleerd de laatste jaren. Vroeger zou ik hier eerst weken mee lopen, en dan gaan en dan escaleerde het weer. Zo weekend, lekker naar huis. Ik ben van plan om een hoop te doen, maar zie de bui al hangen. Onderweg ma nog best lang aan de lijn gehad. Ze was vanmiddag bij pa geweest en hij heeft erg heeldere dagen en wil dan zo graag mee naar huis. Ook wal weet je niet wat hij daar mee bedoeld, maar dat hij daar zit, klopt niet in ieder geval. Dat is voor ma zo moeilijk. Ik zeg ook, als hij er niet meer zou zijn, kan je verder en als hij het zelf zou accepteren dat hij daar zat, dan is het ook anders. Dan voel je je niet zo schuldig als je hem daar achterlaat. Ook nog even over de begrafenis van tante Theus gehad. Ze had de meiden gesproken en ook haar andere zus. Dan zie je maar weer wat een vrome huichelachtige mensen het kunnen zijn. In onze familie is niet iedereen meer van de kerk, zeg maar. Maar er waren wel een aantal neven en nichten bij het condoleren en op de begrafenis. Nu heeft mijn moeder al jaren weinig contact met 1 zus omdat ze jaren geleden het verwijt gekregen hebt, dat bij haar alles maar kon. Wat op John sloeg dat ze die binnen gehaald hebben en dat hij voor hun als een zoon is. Ik ga maar niet in op wat er bij haar zus allemaal gebeurd is, maar….. Ik had mijn nicht, haar dochter op de begrafenis gezien en gecondoleerd. Helemaal in het zwart met een wagenwiel op haar hoofd natuurlijk. Nu hadden ze commentaar dat er ook en andere nicht was, maar die had wel een lange broek aan. Haar broer was er ook, niet in het zwart, met een geschiedenis van ja….. En dan hebben ze commentaar op een broek. Wat een farizeeërs zijn het toch. Ik ben ook gaan condoleren en naar de begrafenis geweest omdat mijn tante en mijn nichten mij nooit veroordeeld hebben. Ook al weet ik dat ik niet het leven lijd dat hun belijden, maar respect was er voor elkaar. En dan merk je hoe moeilijk ma het er weer mee heeft. De zus die overleden is, ze waren elkaars steun en toeverlaat, en zeker op godsdienstig vlak. John heeft avonddienst. Douchen en naar de Jumbo op het dorp om boodschappen te doen. Mick spaart Feijenoord plaatjes daar vandaan. Nog even langs de Bloemenjungle en natuurlijk ga je dan weer met hele leuke kerstballen naar huis. Ook nog een paar plexiglazen zeepaartjes voor John gekocht. Ze hadden ook nog blauwe kerstballen van gerecycled glas in meerder maten. Zo gaaf, maar ga ik ze hangen. Dus maar even niet. Ik had drie tassen met boodschappen. Ach, dan heeft dat ventje weer ene hoop plaatjes. Hij is heel de week al ziek, misschien ook aangestoken. En dan is hij alleen thuis. Syl er niet meer. Dat voel je wel hoor. Ik heb ook het gevoel dat ik Sylvia de laatste weken elke keer ziet en denk veel aan haar. Als ik een auto ziet zoals die hun hebben, iemand zie fietsen, of als ik naar de winkel loopt waar ik ze nogal eens tegen kwam. Het blijft moeilijk. Thuis de boodschappen uitpakken, wat eten maken, wat ik gelijk mee genomen had. En op de bank ploffen. Ik wilde wat gaan opruimen, maar wat tv kijken en het was ineens tien uur zag ik op de klok toen ik wakker schoot. Dus maar op bed verder gaan slapen.