17. feb, 2019

14 februari

Ik heb slecht geslapen vannacht, half zes ging de wekker en ik was kapot versleten. Ik voelde me doodmoe. Maar de plicht roept en om kwart over zes de deur uit naar Dordrecht. Ik zou wat opleverklusjes doen in het ASZ. Eerst een bakkie en daarna met Rogier een rondje gedaan. Spullen pakken en de ochtend vloog voorbij. Weer heel wat anders dan zo’n renovatie. Dit is mooi werk en wil ik to mijn pensioen wel blijven doen.  Toen ik klaar was me afmelden en pasje inleveren. Door naar Gouda waar ik bij de woning van dinsdag zou gaan kijken. Ze hadden nog steeds vlekken. Ondertussen de vertegenwoordiger gebeld en in Gouda eerst ene bakkie doen. Elza, de maatschappelijk werkster van Salem belde als voorbereiding van het MDO volgende week. Even bijgekletst en ondertussen ook de andere telefoon maar gaan. Bij die woning binnen wezen kijken en het is een vocht probleem. Niet het onze, maar een woningbouw dingetje. Alleen heb ik er heel veel moeite mee om mijn naam hieraan te verbinden. Ik begrijp vanuit de zaak, dat ik me er niet te veel mee moet bemoeien, maar dat is lastig. Met Donald overleg gehad en of ik in Sliedrecht wilde gaan helpen met advies etc. Nog wel gegeten in Gouda en met Adrie de papieren doorgenomen. En weer door naar Sliedrecht. Met Ewout even bijgekletst. Hij is maandag weer begonnen en heeft een reis van 4 maanden gemaakt door Zuid America. Hij had verleden jaar zaadbal kanker en an de chemo etc eerst er ban genieten. Nog even over Aart gehad en dacht, die bel ik eerst eens even. Hij nam niet op. Rondje met Ewout, spullen uitgezocht en besteld. Toch maar gelijk naar de groothandel gereden om die op te halen. Ik zag op Insta dat Mar haar auto was overleden en haar ook maar even gebeld. Die was niet echt vrolijk. Even later belde Aart terug en die had zeer slecht nieuws. We wisten dat hij ziek was, maar hij heeft net te horen gekregen dat het misschien nog twee weken is. Zo ziek was hij. Die had hij zelf ook niet aan zien komen. Ik was er flink van, van de kaart. Je weet niet wat je moet zeggen en zoiets komt wel binnen. We zijn 36 jaar collega’s en heel veel met elkaar gewerkt. Hij zou in juni met pensioen gaan. Zo hard is het leven dus. Even omkleden thuis en ma gaan halen in Salem. Donald belde, die had het van Peter gehoord dat Aart gebeld had. Je weet niet wat je moet zeggen. Maar dan sta je voor de deur bij het Salem en dan zet je je pokerface maar op. Pa zat op een tv oude filmbeelden te bekijken en ma zat erbij. Die ken ik niet zei hij, toen ik binnen stapte. Ma zeg, noem hem maar Piet. Ja Ceessie’s zijn er genoeg zei hij met een smile. Nog even wat papieren ingevuld en ma thuisgebracht. Onderweg Piet gesproken. Hij is een oud-collega, die ook veel met Aart samen gewerkt heeft en verleden jaar met pensioen gegaan is. Bij André wat papieren bij ma vandaan afgeven en naar huis, even zitten en douchen. Wat kleins eten en dan is het weer tijd voor yoga. Het was een lekkere les en ben blij dat ik gegaan ben. Terug nog een broodje gehaald voor mijn mannetje en mijzelf en nog effe op de bank zitten. Mijn spullen voor morgen klaar maken en dan is het weer bedtijd.