8. jun, 2019

5 juni

Weer ruim voor de wekker wakker. Het heeft gisterenavond toch nog flink gespookt in Nederland. Hier voel het erg mee geloof ik. Eerst naar de zaak om wat spullen te halen. Terug naar huis, tandjes nog een keer poetsen en naar de tandarts voor de mondhygiëniste. John lag lief te slapen, hij had een studie dag. De mondhygiëniste was wel tevreden en het zag er goed uit zei ze. Ik heb wel wat moeite met het commerciële van deze tandarts. Misschien toch naar een andere gaan kijken. Door naar Gouda. Kees belde onderweg of wij twee slaapkamers konden sausen. Eerst nog effe een bakkie gedaan en bij haar gaan kijken. Ze heeft van het voorjaar alles zelf opgeknapt en door de renovatie van het dak, heeft ze allemaal scheuren en plekken in het plafond gekregen. Dat heeft de stucadoor opgeknapt en we mogen alleen het plafond sausen. Haar muren waren ook hier en daar aangesmeerd en heb haar beloofd dat we het gewoon helemaal overdoen. De uitvoerder vroeg of we het niet bij konden werken, maar hij is gek. Zij blij. We moesten ook eigenlijk de kasten doen, maar daar stonden nog spullen in. Ik heb haar een emmertje saus gegeven en ze is helemaal blij. Niet zo gek als ze in oktober al voor de eerste klusjes geweest zijn. Ongelofelijk wat een slechte planning. Koos en Arie gingen aan de slag. Ik nog wat verf halen voor de muren en ook wat kleine klusjes doen. Tegen Kees gezegd dat ik uiterlijk vrijdag uitsluitsel wil hebben over het schilderen van de binnenzijde en de omtrekspeling van de schuurdeuren. Hij kon daar niet veel mee en heb ik gezegd dat ik het dan met Donald en Mark zou regelen. Dat was goed, en daar gaan we weer. Na de middag nog wat sponningen schilderen en met Kees en Eric van de woningbouw een inspectie bij de schuren doen. 5 deuren worden vervangen en we moeten 18 van de 25 schuurdeurkozijnen repareren. Dan kan Rob voorlopig vooruit. Nog wat papierwerk doen en de dag is weer voorbij. Omkleden, opfrissen en Gerda gaan halen. We gaan naar een lezing over autisme. Ik kom naar buiten in mijn goeie kleren, vraag Wilma of ik nou weer uit moet. Je hebt ook niets aan je leven he, zeg ze. Ja, ik zeg maar niets. Gerda op pikken in Alphen en door naar Nieuwkoop. Daar een rondje door het dorpje gelopen. Gerda heeft hier vroeger gewoond en zijn langs haar huis gelopen. Terug de dijk op en bij een brui cafeetje wat gegeten. Lekker bij zitten kletsen en na een bakkie was het tijd om naar te gaan. Eerst nog even door het Noordse dorp gereden. Hier heeft ze nog met haar ouders gewoond, vanuit Amsterdam, voordat ze met Henk trouwde. Haar Broer is daar blijven wonen en die is verleden jaar overleden. De gordijnen van haar ouders hangen nog voor de ramen. Door naar Noorden, een gehuchtje van Nieuwkoop, De Bun zoeken, dat is een soort buurthuis. We waren wat vroeg, maar er gingen er al een hoop naar binnen. Een bak koffie en kijken wat er gaat gebeuren. Dit autisme café blijk al tien jaar te bestaan en vanavond hebben ze hun laatste avond. Er was een man of 40 en 4 jongeren van 14, tot 34 hebben hun verhaal gedaan. Heel mooi om te horen, hoe ze het doen, hoe het gaat met hun, waar ze tegen aan liepen. Je merk ook wel dat ze in hun omgeving veel autisten hebben, dat hebben wij niet. Maar een mooie avond. Tijdens de borrel met de vrouw naast ons zitten praten. Nou ja, zij praatte en wij moesten luitsteren. Na een tijdje hebben we het voor gezien gehouden en zijn we weg gegaan. Gerda in Alphen afgezet en terug naar huis. Onderweg ma even gebeld en John. Je zag dat er slecht weer aan kwam. Het flitste als een dolle boven Brabant. Rond elf uur weer thuis, John had al brood gemaakt voor me en bijna gelijk mijn mandje in gegaan. Het begon te stort regenen, maar dat heb ik maar weer even gehoord en ik was vertrokken.