3. feb, 2022

3 februari

Ik lag er gisteren vroeg in en ook vroeg wakker vanmorgen, John versliep het bijna, hij was pas om 1 uur thuis en ging om zes uur de deur al weer uit, er zijn veel zieken op de afdeling, ik om half zeven op pad, eerst in Barendrecht bij de groothandel verf halen, wil ik daar weg rijden naar Rotterdam belt John, hij heeft een aanvaring gehad met een bewoner en lag op de grond, hij had erg veel pijn en last van zijn knie, ze denken dat hij gebroken is, de ambulance is onderweg, dus ik vast richting de eerste hulp in Dordrecht, hij kwam eraan en ik mocht naar binnen, moest wel eerst mijn auto op lang parkeren zetten, ik mocht maar 1 keer naar binnen, hij kreeg gelijk pijn medicatie en ik koffie, op naar de röntgen voor een foto, en ja hoor, gebroken op twee plaatsen, dat wordt opereren, maar niet gelijk, ze gingen overleggen of hij gips en een brace kreeg, er kwamen drie co assistenten kijken en vragen of ze mochten voelen, het is een breuk die weinig voorkomt, het werd een brace en dat deed een hoop pijn dat ding erom doen, hij heeft ook stevige pootjes zeg maar, we mochten weg, een discussie hoe, ik zei dat het mijn auto niet ging en toch besloten om een taxi te bestellen, in de rolstoel dan, dat deed zoveel pijn dat hij alles bij elkaar gilde en vloekte, zo ken ik hem niet, besloten meteen arts dat ik de morfine bij de ziekenhuis apotheek zou halen en hij kreeg ook nog wat andere medicatie, een kwartiertje wachten en gillend en vloekend de rolstoel in, de taxi kwam en een verpleegkundige hielp hem in de taxi, hun naar Fijnaart, ik snel bij Ibu de rolstoel uit de schuur halen en achter John aan naar Fijnaart, de taxi parkeerde hem klem voor de voordeur en met krukken lukte het om naar binnen te hobbelen en op de bank te ploffen, de taxi afrekenen, daar maar niet over nadenken, wat eten en drinken voor John maken, hij zit dizzy op de bank van de pijnstillers, bij de apotheek nog wat voorraad halen, hij gesetteld op de bank en ik terug naar Dordrecht, eerst bij het Parkhuis John zijn spullen ophalen, een praatje met zijn collega's en manager, ze waren allemaal een beetje van slag, het had best impact, door naar Ibu om daar de medicijnen te brengen die John al in de auto had, die zat weer in een modus van vroeger, ik heb haar maar aangehoord, een heel verhaal over de oorlog tot nu toe, 1 groot zelf beklag en hoe een ieder haar pijn gedaan heeft, na een half uurtje naar huis, ik denk dat het niet helemaal doordrong dat John thuis zat, ik heb alleen gezegd dat hij een gebroken been heeft, terug naar huis en wat eten, er belde iemand van het management  en je hoorde aan zijn stem dat het best een dingetje is, Anita de buurvrouw keek even binnen en John had ineens trek in mihoen en heb ik dat bij de Chinees gehaald, er werden bloemen bezorgd van zijn werk,  een paar belletjes van vrienden, een hoop apjes en de directeur van het Parkhuis belde, het heeft echt impact gehad, als we wat moesten hebben, of zeons konden helpen, erg lief, dan operatie toilet, een hele onderneming met veel pijn en pijn, dat lukte maar gedeeltelijk, terug naar de bank en dat allemaal op de dag dat het twee jaar geleden is dat we de sleutel van ons huisje hebben gekregen, ongelofelijk wat we in die twee jaar meegemaakt hebben, maar spijt hebben we geen seconde, John op de bank geïnstalleerd, nog wat drugs erin gestopt en hij viel in slaap, ik ook mijn mandje in met de telefoon bij me, kijken hoe het gaat vannacht, einde van weer een turbulente dag.